Autor – Marci Lyn Curtis
Tytuł – Coś mojego
Tytuł oryginału – The One Thing
Przekład – Julia Wolin
ISBN 978-83-241-5586-6
Jeśli nie widzisz świata, to nie znaczy, że świat przestał istnieć. I że nie jest dla ciebie…
Każdy musi mieć Coś swojego, co pozwoli mu żyć z radością i nadzieją.
Maggie ma siedemnaście lat. Pół roku temu jej świat zniknął. Straciła wzrok. Ale pewnego dnia widzi dziesięcioletniego kalekiego Bena. I tylko jego. Przyjaźń z nim i uczucie do jego starszego brata uczą ją żyć na nowo i widzieć rzeczy i ludzi, jakimi naprawdę są.Ben trenuje pływanie. To jest Coś, co jest Jego, czyli Coś, co daje mu radość. Maggie też będzie musiała znaleźć swoje to Coś… Żeby żyć normalnie, czuć radość i nie pogrążyć się w smutku. Co to będzie, kto jej pomoże? Czy wesprze ją przyjaźń, a może miłość? Ben czy jego brat Mason, a może ktoś inny…
Bohaterką powieści jest Maggie, siedemnastolatka, która na skutek zapalenia opon mózgowych straciła wzrok. W jednej chwili, bez ostrzeżenia, po prostu „pyk” i jej świat zniknął. W momencie, zwłaszcza dla tak młodej osoby, cały poukładany świat wali się w gruzy. Przyjaciele przestają być przyjaciółmi, a o planach na przyszłość można tylko pomarzyć, przede wszystkim te dotyczące sportu.
Większość widzących zakłada, że niewidomi widzą tylko czerń. Mylą się. Ci całkiem niewidomi nie widzą kompletnie nic. Ani czerni, ani szarości (…) Jak ktoś jest niewidomy, widzi ludzi takimi, jakimi są naprawdę.
Pewnego dnia w nicość Maggie wkrada się dziesięcioletni Ben i tak się składa, że przy tym chłopcu, z niewiadomego powodu dziewczyna odzyskuje szczątkowo wzrok, tzn. widzi Bena i nic poza nim. Maggie traktuje Bena jak młodszego braciszka, a jego brata Masona darzy atencją. Wszyscy mają na siebie tak ogromny wpływ, że uczą się odczuwać na nowo, żyć na nowo i na nowo „oglądać” świat.
Coś mojego to typowa-nietypowa powieść młodzieżowa. Typowa, bo opowiada o życiu młodych ludzi. Nietypowa, bo to chyba jedna z nielicznych książek pisanych z punktu widzenia osoby niewidzącej. Historia z ciekawymi i niebanalnymi bohaterami. Maggie, mimo dramatu jaki ją spotkał, z poczuciem humoru i sarkazmem zmaga się z tym, co jej się przytrafiło. Ben, dziesięciolatek, który czyta encyklopedie jak książki przygodowe i Mason, który – przynajmniej na początku – wydaje się gruboskórnym draniem.
Niektórzy ludzie składają się z tylu warstw, że nie wiadomo, kim są.
Coś mojego dzięki dawce humoru czyta się wyśmienicie. Nawet, gdy później robi się bardziej poważnie, książka nie traci na realizmie, a autorka wydziela po trochu naprawdę poważne tematy. Powieść Curtis się smakuje, przeżywa, doświadcza. Nie jest błahą pisaniną o niczym. Wydaje mi się ważna. A ponieważ jest to debiut, zasługuje na wiele ciepłych słów i ocen. Zresztą ostatnio mam wyjątkowe szczęście do debiutantów.
Marci Lyn Curtis zaserwowała nam całkiem dobrą i przyjemną lekturę. Niby napisana prostym i niewyszukanym językiem, ale mimo tego ogromnie wciąga, wzrusza i nie pozostawia obojętnym. Głównymi odbiorcami tej powieści miała być młodzież, ale uważam, że nie trzeba mieć nastu lat, aby książka nam się spodobała, abyśmy kibicowali bohaterce. Ja, jak wiecie dzieckiem nie jestem, nastolatką byłam bardzo dawno temu, a jednak historia Maggie bardzo mi się podobała. Mam nadzieję, że i wam się spodoba. Gorąco polecam.
Dziękuję
Książka bierze udział w wyzwaniach:
Odnajdź w sobie dziecko, Okładkowe Love, Przeczytam 52 książki w 2015 roku – 133/52, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2,0 = 24,1 cm, W 200 książek dookoła świata